É apenas unha luz presentida, un instante, un aviso de que "aí" hai algo, e entón enfoco e oprimo o disparador... Non é perfecta seguramente, pero é unha percepción miña detida no tempo... esa conexión con outras imaxes vividas, esas asociacións ás veces ocultas, ás veces evidentes para min xa desde o inicio... Neste caso foi a nube reflectida na auga a que me moveu a disparar, pero agora vexo esas árbores trémulas e paréceme unha pintura, unha acuarela na lámina de auga do río Ulla, a recoller a luz da tarde... e non me decepciona...
2 comentarios:
Que buena fotógrafa, me encanta pasar por aquí y descubrir tus nuevas fotografías.Un besito
Gracias, Antonia... me alegran tus visitas... besos a todas!!!
Publicar un comentario